TOYS | Anna Konik

Toys, video stills, 2000

Toys

2000 / video installation / 2-channel video / colour / sound / synchronised / loop

documentation of activities in a white space (11')

documentation of daily-life activities at a therapy centre (11')

Toys is a multimedia project from the intersection of art and therapy, combining sculpting activities with video performance. It consists of latex sculptures and two films featuring schizophrenia patients. The first film was made at a day therapy centre, the second one in a white space created especially for the purpose. The former documents the patients’ behaviour, conversations and activities during a monotonous day; the latter shows the same patients, dressed in white suits, in a white space where they can use inflated latex objects (resembling human arms and legs) designed by Konik. The purpose of the project was to overcome isolation and alienation, to furnish a space of dialogue; the patients became increasingly open during the activities, displaying an ability to integrate. Konik invited them to play and built a space that provided an impulse for dialogue between the participants, as well as between two fields – real and unreal.

Toys

2000 / wideoinstalacja / 2 kanałowe wideo / kolor / dźwięk / zsynchronizowane / loop

dokumentacja działania w białej przestrzeni (czas trwania 11 min)

dokumentacja dnia codziennego w ośrodku terapeutycznym (czas trwania 11 min)

Toys to projekt intermedialny z pogranicza sztuki i terapii, łączący działanie rzeźbiarskie z wideoperformansem. Składa się z lateksowych obiektów rzeźbiarskich oraz dwóch filmów, których bohaterami są ci sami ludzie, osoby cierpiące na schizofrenie. Pierwszy film został zrealizowany w dziennym ośrodku terapeutycznym, drugi w specjalnie wykreowanej przez artystkę białej przestrzeni. Film z ośrodka jest dokumentacją zachowań, rozmów, aktywności pacjentów psychotycznych w czasie monotonnie upływającego dnia. Drugi film to zapis działania zorganizowanego przez artystkę: chorzy ubrani w białe kombinezony znajdują się w białej przestrzeni, gdzie mają do dyspozycji lateksowe nadmuchiwane obiekty (przypominające ręce i nogi), zaprojektowane przez Konik.

Celem projektu była próba przełamania izolacji i wyobcowania, zbudowanie przestrzeni dialogu. W trakcie zajęć uczestnicy stawali się bardziej otwarci, wykazywali umiejętności integracji. Konik zaproponowała im rodzaj zabawy i zbudowała przestrzeń, która dała impuls do dialogu między uczestnikami, a także między dwoma obszarami – realnym i nierealnym.