THE VILLA OF THE ENTRANCED

The Villa of the Entranced, installation view, CCA Ujazdowski Castle, Warsaw 2015/2016; p.B.Gorka

The Villa of the Entranced

2009-2011 / video installation (variable) / 5-channel video 11’50’’ / 1 channel 50’ / colour / sound / synchronised / loop / site architecture

The prewar Villa Linde in Berlin, part of the Wissenschaftskolleg complex of buildings, inspired Konik to create the video installation The Villa of the Entranced, an artistic statement dealing with the issues preoccupying the researchers and scholars staying at residencies at the unique building. Konik was informed here by Bernhard Waldenfels’s book Ortsverschiebungen, Zeitverschiebungen and Robert Trivers’s lecture The Evolution of Deceit and Self-deception, which discuss, among other issues, the phenomena of illusion, perception and manipulation,.

The work was made during Konik’s five-month residency at the Wissenschaftskolleg zu Berlin, when she lived at the villa, listening to weekly lectures, participating in colloquiums and meetings, and absorbing the atmosphere of the place, an intellectual enclave whose residents are focused on research and creative work. The video portrays the villa’s architecture and interiors, animated with the residents’ daily activities and left to itself at night.

The artist created on several monumental screens an impressive transmission from inside the villa, constructed using sequences of illusive images generated by the place itself – reflections, reflexes, transitions, the illusive nature of which had been reproduced in the camera lens. The work’s main protagonist is the villa’s architecture, with Konik highlighting an emotional element present in the rhythms of space, their sound, the changeable relations of light and shadow, in textures of space and fleeting traces of human presence.

The many layers manifesting themselves in the process of perception, the vague status of fragmentary vision, the unison echoes, all this resembles the work of the mechanism of memory and forgetting which constantly deconstructs the image of time past. What we experience and what we retain is subjected to complex montage where the linear narration and chronological structure of time is distorted. The Villa of the Entranced offers an insight into the phenomenon on a completely different level than scholarly treatises. Written out for the flat screens, the building’s anatomy creates in the gallery a geometric structure of sculptural nature, defining the spatial form of the video installation’s reception.

Willa zauroczonych

2009-2011 / wideoinstalacja (variable) / 5 - kanałowe wideo 11`50``/ 1 kanał 50’/kolor /dźwięk/ zsynchronizowane / loop / architektura miejsca

Przedwojenna willa Linde, wchodząca w skład zespołu budynków Wissenschaftskolleg zu Berlin, stała się dla Anny Konik inspiracją do stworzenia wideoinstalacji Willa zauroczonych, artystycznej wypowiedzi w szczególny sposób odnoszącej się do zagadnień znajdujących się w sferze zainteresowań i badań naukowców goszczących w tym niezwykłym obiekcie. Szczególnego rodzaju punktem wyjścia dla tej pracy była książka Bernharda Waldenfelsa Ortsverschiebungen, Zeitverschiebungen: Modi leibhaftiger Erfahrung oraz wykład Roberta Triversa The Evolution of Deceit and Self-deception, poruszający m.in. problemy powstawania iluzji, fenomenu percepcji i manipulacji.

Willa zauroczonych powstała podczas pięciomiesięcznego stypendium Anny Konik w Wissenschaftskolleg zu Berlin. Przedmiotem zapisu wideo jest architektura oraz przestrzenie willi, ożywiane rytmem codziennych aktywności kameralnej wspólnoty i pozostawiane samym sobie nocą.

Artystka stworzyła na kilku monumentalnych ekranach impresyjny przekaz z wnętrza budynku, skonstruowany za pośrednictwem sekwencji iluzyjnych obrazów generowanych przez samo miejsce – odbić, refleksów, przenikań, których złudna natura powielona został jeszcze w obiektywie kamery. Bohaterem tej pracy jest architektura willi, z której Konik wydobyła pierwiastek emocjonalny zawarty w rytmach przestrzeni, zmiennych relacjach światła i cienia, w fakturach powierzchni i w ulotnych zapisach obecności przebywających tam osób.

Mnogość warstw ujawniających się w procesie postrzegania, niejasny status fragmentarycznej wizji, echa odgłosów wybrzmiewające unisono – wszystko to przypomina działanie mechanizmu pamięci i zapominania, który nieustannie dekonstruuje obraz minionego czasu. To, czego doświadczamy i to, co w nas zostaje poddawane jest skomplikowanemu montażowi, w którym ulega zakłóceniu liniowa narracja i chronologiczna struktura czasu. Willa zauroczonych daje nam wgląd w istotę tego fenomenu na zupełnie innym poziomie komunikacji niż naukowe rozprawy. Anatomia budynku, rozpisana na płaszczyzny ekranów, tworzy w galerii geometryczną strukturę o rzeźbiarskim charakterze, co definiuje przestrzenną formę odbioru wideoinstalacji.